Popularność 3

Rolf Torstel został przypomniany światu przez niezawodną wytwórnię Bureau B, która wznowiła jego albumy. Co prawda nie jest to artysta tego kalibru co chociażby Klaus Schulze, nie niej warto się nim zainteresować. Mimo iż muzyka Trostela wyrasta z "berlińskich korzeni", na wydanej oryginalnie w 1981 roku płycie Der Prophet, mamy całkiem nową ścieżkę jego poszukiwań. Aby lepiej przyswoić sobie ten materiał, trzeba mieć na uwadze szczególny czas w którym powstał. Przełom lat 70/ 80 przyniósł prawdziwą eksplozję syntetycznego popu. Nowa fala, new romantic, post punk i cold wave nakreśliły ówczesny muzyczny krajobraz. Trostel z zapałem eksploruje electro popowe połacie, jego muzyka jest melodyjna, nośna, nie raz podszyta tanecznym sznytem. Mimo tego nie rezygnuje on do końca z berlińskich wpływów. Gdzieś w tle majaczą się owe melancholijne, przestrzenne, elektroniczne pejzaże. Znakomity pomost jaki łączy wysmakowaną muzykę elektroniczną z wybitnie komercyjnym, lekkim brzmieniem.

R. M.

Underwater Music - prężna, mała oficyna wie, kto tworzy dobrą muzykę - tak było i w tym przypadku. Re-Trance-Mission jest albumem stosunkowo młodym (data wydania to sierpień 2004), ale warto go poznać, żeby wiedzieć, co można ciekawego odkryć w elektronice na nowo. E=Motion tworzy bardzo ciekawe kompozycje. Pomimo obecnej dynamiki, niezbyt nachalnej, płyta jest stonowana. Sekwencer w kompozycjach tworzy hipnotyczne wizje. Album jest bardziej wyrównany niż wcześniejsze dokonania Jacka, ale jedno sie nie zmieniło, ciągłe poszukiwania muzyczne i coś co bardzo osobiście sobie cenię u muzyków - wspaniałe syntezatorowe solówki! Na krążku kompozycje określane mianem tradycyjnej "szkoły berlińskiej" wybiegają w "przyszłość" ciekawe połączenia barw, zaskakują. W żadnym wypadku nie powinno się oceniać albumu po wysłuchanych fragmentach, krążek wywiera pożądany efekt dopiero jako całość. Płyta jak najbardziej pozytywna. Jest to trzeci album E=Motion. Kompozytor kroczy ścieżkami eksperymentów, aż boję się pomyśleć, co przyniesie przyszłość. Jednego tylko mogę być pewny, muzyka E=Motion przypomina Supernovą, tylko czeka, żeby eksplodować w każdym z nas.

Yaroo/styczeń 2005/www.mooza.pl

Waltornium to kontynuacja serii płyt z moją autorską muzyką inspirowaną snami z dzieciństwa. To poszukiwanie ich atmosfery, nieprawdopodobnego spokoju i bezpieczeństwa. Obszarem formalnym pozostaje klasyczny Eno'wski ambient. Jego Discreet Music stał się paradygmatem dla większości tej muzyki. Osadzone w estetyce Barokowej muzyki klasycznej, Waltornium zrealizowane zostało na akustycznych brzmieniach wirtualnych programu EAST/WEST, LOGIC AUDIO.

press info

Kolejna płyta w dorobku Marka Kwiatkowskiego jest aktem odwagi w poszukiwaniu niecodziennych zastosowań otaczających go instrumentów. Choć tytuł W Innym Świetle rzekomo określa spojrzenie na świat z innej perspektywy i swoją treścią potrafi wzbudzić wyobraźnię świata równoległego, fanów muzyki eksperymentalnej czeka prawdziwa uczta. Marek wykorzystał nie tylko syntezatory, czy instrumenty akustyczne, takie jak gitara klasyczna czy akordeon. Do swojego skromnego instrumentarium dołączył przedmioty codziennego użytku. Butelka, notes, sztućce, stary aparat telefoniczny - to jedynie część przedmiótów jaka wpadła mu w ręce. Postanowił wykorzystać ich naturalne brzmienie... w nienaturalny sposób. Nawet własne struny głosowe znalazły tu swoje miejsce. Ponadto na płycie gościnnie wystąpił Maciej Krystkowiak, odpowiedzialny za grę na gitarze elektrycznej. Manipulacja nagranymi dźwiękami sprawia, że od początku do końca utwory - nota bene tworzące jedną długą suitę - stają się nieprzewidywalne. W jednej chwili mamy do czynienia z ambientem, w innej z tzw. szkołą berlińską, czyli melodycznymi sekwencjami syntezatorowymi, a gdzieniegdzie słychać wpływy muzyki elektroakustycznej. Marek zdecydowanie podąża swoją ścieżką, często ignorując wzorce i fundamenty na których stawiane są kolejne hity el-muzyki.
Pozycja godna polecenia pragnącym poznania muzyki w nieco... "innym świetle".

Michał Matusiak

Zanov, pod tą nazwą ukrywa się jeden z klasyków muzyki elektronicznej, Pierre Salkazanov. Jako jeden z pierwszych artystów we Francji, zaczął na pełną skalę wykorzystywać syntezatory. W swoim domowym studiu używał takich legendarnych maszyn jak: ARP 2600, VCS 3, PS 3300. Oryginalnie album Green Ray ukazał się w 1976 roku nakładem wytwórni Polydor. Nowa wersja na CD została wzbogacona o nagranie Zephyr. Zanov znakomicie miesza sekwencyjne tekstury z awangardowymi poszukiwaniami. Monotonne uderzenie sekwencwerów, punktuje tajemnicza, widmowa przestrzeń. Zbudowana niemal z atonalnych planów dźwiękowych, przywodzi na myśl wczesne krautrockowe eksperymenty i oswaja techniki kolażu. Ta muzyka niemal pozbawiona jest komercyjnego kalibru, ale właśnie tu tkwi jej siła. Dzieło samotnego geniusza, który nie wiedząc czemu dosyć szybko zakończył swoją muzyczną podróż, zanim faktycznie się ona rozpoczęła. Kto nie zna, musi odrobić tę lekcję.

Biosphere rzadko wydaje płyty, Geir Jennsen nie lubi pośpiechu. Tym bardziej warto zwrócić uwagę na album Departed Glories, wydany w 2016r nakładem norweskiej tłoczni, Smalltown Supersound. Mieszkając w Krakowie, Jenssen zainspirował się tajemniczą przestrzenią podkrakowskiego Lasu Wolskiego. Drugim czynnikiem twórczym była historia Bronisławy, polskiej zakonnicy żyjącej w XIIIw. Ukrywała się w owym lesie przed najeżdżającymi regularnie polskie ziemie, tatarskimi hordami. W całej tej historii tego niesamowitego miejsca, istotnym faktem dla Jenssena był impuls strachu jaki się wytwarza spacerując po tym lesie. Dla niego jest to miejsce wręcz nawiedzone przez duchy. Ta fascynacja polską kulturą, przekuła się też na warstwę muzyczną. Chcąc nasycić ów album lokalną atmosferą, Biosphere wykorzystał setki sampli polskich i rosyjskich motywów ludowych. Jednak samo ich rozpoznanie nie jest już takie oczywiste, umiejętnie je preparując Norweg wtapia je w lekko dryfujące tła i pełne bezruchu przestrzenie. Jennsen osiąga przez to podobne efekty jak Julianna Barwick, wykorzystując siłę zapętlanych, przetworzonych wokali. Sama muzyka podszyta mroczną legendą owego lasu, przez niemal cały czas zachowuje swoją chmurną aurę. Okładkę albumu zdobi zdjęcie kobiety ormiańskiego pochodzenia, które zrobił Sergey Mikhaylowich Prokudin Gorsky. Był pionierem kolorowej fotografii, a jego pierwsze zdjęcia były publikowane na samym początku XXw.

R.M.