Popularność 3

Wolfram Spyra jest wyznacznikiem jakości w muzyce elektronicznej. Jego albumy to zarazem probierz wszelakich estetyk jakie Spyra adaptuje do swojej muzyki. Od sekwencyjnych pętli poprzez estetykę ambient czy electro bliskie. Jego seria Virtual Vices nagrana z Pete Namlookiem była jedną z najlepszych w historii wytwórni Fax. Album inSPYRAtion to zapis koncertu z Solingen, na którym Wolframa Spyrę wokalnie wspomagała Roksana Vikaluk. W tych czterech długich kompozycjach Spyra przemieszcza się od sekwencyjnych pętli ku ambientalnym przestrzeniom. Jego muzyka na szczęście nie tonie w odmętach nudy. Jest wręcz przeciwnie, już sam fakt występu na żywo wymaga tego aby buzowała ona ciągłymi zmianami. Cudowny głos Roksany Vikaluk wzmaga jej nostalgiczną aurę, zbliżając niejako te brzmienia do filmowej narracji. Bardzo udany album ukazujący Wolframa Spyrę jako elektronicznego wrażliwca i romantyka, który nie wytraca tych atrybutów nawet w obliczu koncertowych wyzwań.

R.M.

Pierwszy wspólny album trzech zapalonych miłośników tradycyjnej, intuicyjnej, sugestywnej nastrojowo elektroniki w berlińskim stylu: Brendana Pollarda, Michaela Daniela i Phila Bootha. Treść krążka nagrana została w marcu 2009 wprawdzie w studiu, lecz na żywo – materiał nie został poddany żadnej obróbce, nie znajdziemy tu żadnych nakładek. Mamy tutaj wszystko, czego potrzebuje wymagający fan dobrej, wielopłaszczyznowej, a przy tym osadzonej w berlińskiej tradycji elektroniki sekwencyjnej – zarówno potężne, polifoniczne ostinata, jak i niezwykle atrakcyjnie brzmiące pasaże w stylu „ambient” w takim rozumieniu, w jakim używa się tego słowa w odniesieniu do amorficznych impresji Tangerine Dream z płyt takich jak „Atem”, „Rubycon” albo „Stratosfear”. Już w pierwszej, fenomenalnie długiej kompozycji „Envelopes” usłyszymy wspaniałe dźwięki „melotronowych fletów”, wtapiające się w wibrafonową taflę parującego jeziora o świcie – a nie zabraknie tu też fragmentu zbudowanego na prężnym, nabierającym rozmachu ostinacie. Utwór „Skaters” to najkrótsza impresja w zestawie, za to przywiewająca być może najbardziej kuszące brzmieniowo nastroje niczym z symbolistycznego snu? Fantastycznie utkana z poszumów i subharmonicznych zgrzytliwych ech 10-minutowa suita rewelacyjnie koresponduje z nastrojem drugiej tablicy cyklu Maxa Klingera „Paraphrasen über den Fund eines Handschuhs” – nie wiem, czy była to istotnie inspiracja dla trójki muzyków, ale polecam przejrzenie cyklu Klingera jako ilustracji do niezwykłej kompozycji Pollarda, Daniela i Bootha. Finałowa impresja to genialne zderzenie abstrakcyjnych elektronicznych fumaroli i bezdroży z kojarzącym się z nastrojem „Encore” TD dialogiem migotliwych ostinat oraz naprawdę smakowicie podanej gitary niby w oczywistym stylu nawiązującym do Edgara Froese, a jednak jakże świeżej i doskonale wpasowanej w tajemniczy, z lekka mroczny nastrój całości. Po prostu majstersztyk; album brzmi niewiarygodnie świeżo i pomysłowo, a aranżacje i produkcja całości są, bez przesady, wyśmienite. Kogo nie zadowoli oficjalnie dostępny download, powinien pospieszyć się z zakupem tej ultra-limitowanej płyty – warto ponad wszelką wątpliwość!

Axess to solowy projekt Axela Stupplicha, na codzień członka formacji Pyramid Peak. Twórca nieustannie inspiruje się astronomią i podbojem kosmosu, czego dowodzą tytuły kilku kompozycji na nowym albumie Seashore, wydanym we wrześniu 2018 roku. Siedem premierowych kompozycji to szerokie plany dźwiękowe, czasem okraszone spokojną rytmiczną pulsacją. Nic nie dzieje się tu gwałtownie, kompozytor stawia na spokojny przekaz i stopniowe budowanie nastroju. Skromna melodyka, ale wyczuwalne progresje akordów pozwalają słuchaczowi samemu dopowiedzieć sobie swoje własne melodie. Płyta dla amatorów wybitnie kontemplacyjnej elektroniki

P.R.

Bert Fleißig, Christian Steffen, Jochen Schöttler i Jörg Erren przygotowali improwizowany materiał nawiązujący do klasycznej szkoły berlińskiej. To zaproszenie do spokojnej i kojącej podróży w świat szerokich planów i leniwie rozwijających się tematów, w sam raz na jesienne wieczory z muzyką elektroniczną. Oszczędne, minimalistyczne granie, pełne uroku i klimatu.

P.R.

Quantum Gate jest 152 albumem Tangerine Dream. Wydawałoby się że te nagrania nigdy nie ujrzą światła dziennego, ze względu na śmierć ich twórcy. Jednak wbrew przeciwnościom losu, reszta grupy w osobach Thorstena Quaesheninga, Ulricha Schnaussa i Hoshiko Yamane, postanowiła je dokończyć, podszlifować i wreszcie wydać. Punktem wyjścia dla tego albumu, była dla Edgara Froese fizyka kwantowa i filozofia. Tajemnice Wszechświata, ich wzajemne oddziaływanie i przenikanie. Czasoprzestrzeń, inne wymiary i miejsce człowieka w tym kosmicznym porządku. Ów koncepcyjny tygiel, przełożył się też na dosyć eklektyczną całość. Zatem "stary/nowy" Tangerine Dream dryfuje poprzez psychodeliczne odloty, ambientalne pejzaże, sekwencyjne pętle i rockowe zadziory. Faktem jest że ten album powstawał aż 3 lata, okładkę do niego zaprojektowała wdowa po liderze, Bianca Forese- Acquaye. Pełna kontrastów płyta utkana z przedziwności otaczającego Nas wszechświata.

R.M.

Rolf Torstel został przypomniany światu przez niezawodną wytwórnię Bureau B, która wznowiła jego albumy. Co prawda nie jest to artysta tego kalibru co chociażby Klaus Schulze, nie niej warto się nim zainteresować. Mimo iż muzyka Trostela wyrasta z "berlińskich korzeni", na wydanej oryginalnie w 1981 roku płycie Der Prophet, mamy całkiem nową ścieżkę jego poszukiwań. Aby lepiej przyswoić sobie ten materiał, trzeba mieć na uwadze szczególny czas w którym powstał. Przełom lat 70/ 80 przyniósł prawdziwą eksplozję syntetycznego popu. Nowa fala, new romantic, post punk i cold wave nakreśliły ówczesny muzyczny krajobraz. Trostel z zapałem eksploruje electro popowe połacie, jego muzyka jest melodyjna, nośna, nie raz podszyta tanecznym sznytem. Mimo tego nie rezygnuje on do końca z berlińskich wpływów. Gdzieś w tle majaczą się owe melancholijne, przestrzenne, elektroniczne pejzaże. Znakomity pomost jaki łączy wysmakowaną muzykę elektroniczną z wybitnie komercyjnym, lekkim brzmieniem.

R. M.

Zanov, pod tą nazwą ukrywa się jeden z klasyków muzyki elektronicznej, Pierre Salkazanov. Jako jeden z pierwszych artystów we Francji, zaczął na pełną skalę wykorzystywać syntezatory. W swoim domowym studiu używał takich legendarnych maszyn jak: ARP 2600, VCS 3, PS 3300. Oryginalnie album Green Ray ukazał się w 1976 roku nakładem wytwórni Polydor. Nowa wersja na CD została wzbogacona o nagranie Zephyr. Zanov znakomicie miesza sekwencyjne tekstury z awangardowymi poszukiwaniami. Monotonne uderzenie sekwencwerów, punktuje tajemnicza, widmowa przestrzeń. Zbudowana niemal z atonalnych planów dźwiękowych, przywodzi na myśl wczesne krautrockowe eksperymenty i oswaja techniki kolażu. Ta muzyka niemal pozbawiona jest komercyjnego kalibru, ale właśnie tu tkwi jej siła. Dzieło samotnego geniusza, który nie wiedząc czemu dosyć szybko zakończył swoją muzyczną podróż, zanim faktycznie się ona rozpoczęła. Kto nie zna, musi odrobić tę lekcję.

Biosphere rzadko wydaje płyty, Geir Jennsen nie lubi pośpiechu. Tym bardziej warto zwrócić uwagę na album Departed Glories, wydany w 2016r nakładem norweskiej tłoczni, Smalltown Supersound. Mieszkając w Krakowie, Jenssen zainspirował się tajemniczą przestrzenią podkrakowskiego Lasu Wolskiego. Drugim czynnikiem twórczym była historia Bronisławy, polskiej zakonnicy żyjącej w XIIIw. Ukrywała się w owym lesie przed najeżdżającymi regularnie polskie ziemie, tatarskimi hordami. W całej tej historii tego niesamowitego miejsca, istotnym faktem dla Jenssena był impuls strachu jaki się wytwarza spacerując po tym lesie. Dla niego jest to miejsce wręcz nawiedzone przez duchy. Ta fascynacja polską kulturą, przekuła się też na warstwę muzyczną. Chcąc nasycić ów album lokalną atmosferą, Biosphere wykorzystał setki sampli polskich i rosyjskich motywów ludowych. Jednak samo ich rozpoznanie nie jest już takie oczywiste, umiejętnie je preparując Norweg wtapia je w lekko dryfujące tła i pełne bezruchu przestrzenie. Jennsen osiąga przez to podobne efekty jak Julianna Barwick, wykorzystując siłę zapętlanych, przetworzonych wokali. Sama muzyka podszyta mroczną legendą owego lasu, przez niemal cały czas zachowuje swoją chmurną aurę. Okładkę albumu zdobi zdjęcie kobiety ormiańskiego pochodzenia, które zrobił Sergey Mikhaylowich Prokudin Gorsky. Był pionierem kolorowej fotografii, a jego pierwsze zdjęcia były publikowane na samym początku XXw.

R.M.