One Day of Forever

Cesarz ambientu Steve Roach, stawia przed nami swój nowy album, o numerze 219 wg serwisu discogs, a z pewnością to wciąż niekompletna numeracja... kto z czytelników jeszcze potrafi wskazać różnice między jego kolejnymi płytami? A może to w gruncie rzeczy nieistotne. Więc tak, nie zaskoczę tu nikogo pisząc że mamy na tym albumie jak zazwyczaj rozległe, arytmiczne przestrzenie, tchnące jesienną melancholią. Bardzo relaksujące, atmosferyczne brzmienie, nie bez przyczyny Jeffrey Koepper zatrudnił Roacha do współpracy jako producenta "expander atmospheres", który nadawał głębi albumom takim jak Etherea (2003). One Day of Forever to w zasadzie bardziej zwiewne dźwiękowe pajęczyny niż muzyczne kompozycje, mogę tu wskazać na równie eteryczny projekt Vidna Obmana. Płyta sprawdzi się jako tło do pracy koncepcyjnej, a także ścieżka dźwiękowa do zasypiania, z adnotacją że sny wywołane tym albumem mogą być całkiem mroczne. Przy takich płytach powraca odwieczne pytanie czy obfita dyskografia dowodzi płodności i talentu, czy raczej jest pochodną współczesnej niebywałej łatwości kreacji muzyki elektronicznej? Odpowiedzą sami Słuchacze.

M.Ż.