Generator.pl

Album poświęcony jest "wszystkim dzieciom rewolucji" - francuskiej, amerykańskiej, przemysłowej, komputerowej, islamskiej. Loopy z Rolanda D-50 podporządkowano klimatom etnicznym, Jarre odmienił swoją muzykę już na Rendez Vous ale tutaj nastąpił już całkowity kolaż różnych gatunków muzycznych .

Płyta, na której francuski kompozytor i syntezatorzysta umiejętnie połączył akordowe pustynie, łąki i mapy nocnego nieba charakterystyczne dla swoich poprzednich płyt z elementami zdecydowanie uporządkowanymi rytmicznie, wygładzonymi i brzmiącymi wręcz przebojowo. Album ten zawdzięcza swój tytuł książkowemu projektowi surrealistów A. Bretona i Ph. Soupaulta Les champs magnetiques, pierwszej powieści będącej owocem "zapisu automatycznego". Oryginalna, francuska wersja tytułu płyty Jarre'a jest zabawną grą słów, ponieważ "champs" czyta się tak samo jak "chants", zatem mamy do czynienia zarazem z "polami magnetycznymi" i "magnetycznymi pieśniami"

Album ma odzwierciedlać dzień życia człowieka od rana do wieczora. Jarre rozwinął tu swoje brzmienia dodał dużo więcej dynamicznych i rytmicznych elementów głównie przez większe eksploatowanie sekwencji linii basowych. Krok naprzód po sukcesie komercyjnym Oxygene. Nie przełamał tu reguł które pozwoliły oczarować słuchaczy poprzedniej płyty ale zdaje się że płyta jest mniej improwizowana a bardziej przemyślana - co niekoniecznie znaczy lepsza. Jarre w umiejętny sposób rozbudowuje syntezatorowe orkiestracje tworząc ścianę dźwięku osadzoną w pięknych liniach melodycznych współgrających z harmonijnymi podkładami służącą mu to wytworzenia niesamowitego mniej pogodnego w odróżnieniu do Oxygene klimatu.

Wydana w 1993 r. Chronologie jest niewątpliwie jedną z najbarwniejszych płyt francuskiego kompozytora i syntezatorzysty. Podobnie jak w nieco dawniejszych czasach, mamy tutaj jedną suitę podzieloną na kilka dość silnie skontrastowanych, a jednak spójnych części. Znakomita płyta udowadniająca, iż tzw. "elpop" ma się dobrze i przy odrobinie wyobraźni może być nie mniej absorbujący niż berlińska elektronika sekwencyjna. Jarre niewątpliwie jest malarzem nastrojów, nawet jeśli jego muzyka brzmi przede wszystkim komercyjnie i przebojowo a to dosyć duża sztuka.

Tą płytą rozpoczął francuski kompozytor i instrumentalista swoją przygodę z krajobrazową elektroniką sekwencyjną. Płyta przynosi sześcioczęściową, zamgloną suitę, nie pozbawioną odniesień do muzyki klasycznej, rocka progresywnego, a przede wszystkim do krystalizującego się dzięki takim twórcom jak Klaus Schulze i Tangerine Dream jedynego w swoim rodzaju nurtu pejzażowej muzyki elektronicznej. Chociaż muzyka Jarrea jest na pewno przystępniejsza, może w jakims sensie bardziej przebojowa bądź przewidywalna niż dokonania wzmiankowanych niemieckich artystów, płyta Oxygene bez wątpienia pozostaje kamieniem milowym i arcydziełem elektronicznego rocka.