Surya

Kolejna płyta Davida Parsonsa, jak zwykle w przypadku tego artysty, przepojona jest aurą tajemniczości, mantrowego minimalizmu, zagadkowego uduchowienia. Nie jest to na pewno standardowo "elektroniczna" propozycja, choć sposób kompozycyjnego myślenia oraz tkania dźwiękowego tworzywa pozostaje tu na wskroś "ambientalny": wśród instrumentów słyszymy gamelan, gongi, rozmaite grzechotki i kołatki... Za sprawą tej płyty możemy uczestniczyć w ponad godzinnym medytacyjnym seansie; czas staje się coraz bardziej względny, a kolejne dźwiękowe krople sprawiają, że nieograniczenie poszerza się także przestrzeń... Trudno wybrać najciekawszy czy najlepszy utwór, Surya robi niepowtarzalne wrażenie przede wszystkim jako spójna całość. Tylko w pełnym kontekście uda się Słuchaczowi docenić każdy brzmieniowy niuans i spostrzec, iż każda nuta zajmuje odpowiednie miejsce. Trzeci utwór nie jest już tak abstrakcyjny jak dwa pierwsze, wyłaniają się tutaj rozpoznawalne akordy (nieco w duchu Alio Die), a potem nawet mżące ostinato, zwiastujące zapewne jakiś niecodzienny rytuał... Po czym znów dryfujemy przez zamyślony bezkres, a w tle rozpuszczają się dźwięki, jakich jeszcze nigdy nie słyszeliśmy. To niewątpliwie jedna z najciekawszych propozycji Parsonsa, niezwykle atmosferyczna i bogata w nastroje, mimo, że pozornie tak przecież stonowana i niemalże bezszelestna...