White Out

Może nie tak łatwo stwierdzić po przesłuchaniu tej płyty, za dokładnie którą część mandarynkowych aranżacji i kompozycji Johannes Schmoelling był jako członek TD odpowiedzialny, ale z drugiej strony, podczas słuchania „White out”, trudno mieć wątpliwości, iż mamy do czynienia z muzyką artysty, który ileś lat estradowego życia spędził u boku Edgara Froese i Chrisa Franke. Wystarczy posłuchać orzeźwiającego drugiego utworu z ostinatem zupełnie w charakterze fragmentów „Logos” i przesypującymi się raz po raz lodowatymi poszumami oraz pięknie rozswingowaną, na pozór bardzo dysonansującą solówką, by móc mieć wrażenie podróży w czasie do początku mandarynkowych lat osiemdziesiątych. Czwarty utwór zaskakuje żartobliwością w stylu Lutza Ulbricha z jego dwupłytowego albumu wypełnionego całym mnóstwem króciutkich impresji. Na całej płycie słychać przede wszystkim wielką radość z grania, improwizowania i układania frapujących wizualizacyjnie motywów – nie ma tu jednak nachalnego epatowania wirtuozerią, a i nie brakuje chwil nastrojowej zadumy z bardzo dobrze zagospodarowanymi dalszymi dźwiękowymi planami (utwór szósty, przynoszący trochę basowych „pohukiwań” prawie jak z młodszych płyt „Richarda Wahnfrieda”). Trzeba posłuchać.