Dosburg Online

Na początek zwiedzamy przymglone równiny podobne miejscom, jakie odmalował przed oczami słuchacza Klaus Schulze na filmowej płycie Le Moulin de Daudet. Dźwiękowy pejzaż ma podobnie pastoralną atmosferę, muzyka jest niebywale zwiewna, idealnie oddaje nastrój rodzenia się wiosny po długiej, matowej zimie. Pojawią się tu nawet brzmienia melotronowe (te melancholijne roztopy zaskoczą swym nagłym zjawieniem nawet tych słuchaczy, którzy poznali już wydane w ramach Contemporary Works nagranie Mellowtrone). Utwór płynnie przechodzi w 'requiem dla marzyciela', w którym to utworze wkraczający tu po raz pierwszy na scenę śpiewak wiedzie swoją przygnębiającą, byc może inspirowaną prozą Zoli, opowieść. O niezamierzonej (no chyba!) śmieszności decyduje tutaj jednak fakt, iż pieśń intonowana jest w wyraźnym języku angielskim: trudno zachować w pierwszym momencie powagę przy operowo intonowanych słowach "Who gives a shit about a common man..." Nawiasem mówiąc, natknąłem się kiedyś na krytykę tego utworu, której autor stwierdzał z rozgoryczeniem, iż nie po to wydał pieniądze na nową płytę Klausa Schulze, by słuchać quasi-wysubtelnionych operowym dotykiem bluzgów. Można to naturalnie zrozumieć; czysto muzycznie jednak jest Requiem interesującym i (moim zdaniem) udanym utworem, głównie przez połączenie otwartej melodycznie linii wokalnej z mętnym, po van-goghowsku zasmarowywanym elektronicznym tłem trochę w stylu Valle de la Luna (Are You Sequenced?, CD1). Kolejny utwór (rozpościerający się na przestrzeni kilku indeksów) to gratka dla wszystkich miłośników schluzeańskiego mariażu dynamicznej elektroniki sekwencyjnej i wyrafinowanego techno - rytm jest tu chyba jeszcze bardziej elektryzujący, a elektroniczne solo jeszcze bardziej brawurowe, niż w najbardziej porywających momentach albumu Are You Sequenced?! Po tak pierwszorzędnym, wielominutowym sekwencyjno-trance'owym bloku słuchacz znajdzie kolejną chwilę wytchnienia u malowanej pastelowymi barwami oazy - znów przenosimy się w atmosferę nastrojowego albumu Le Moulin de Daudet. Atmosfera spokoju i wyciszenia będzie panować już aż do końca płyty - w ostatnim utworze zagości jeszcze tylko po raz drugi głos ‘nieszczęsnego’ śpiewaka operowego, tym razem jednak już chyba miej pozostawiający do życzenia. Mollowe pociągnięcia linii wokalnej na statycznym, bezlistnym rytmicznie tle pozwalają przez moment pomyśleć: tak brzmiałaby suita Voices of Syn (Blackdance, 1974) odbita w zwierciadle przełomu XX i XXI wieku... Album ze wszech miar godzien poznania.