Miditation

Klaus Schulze i jego alter ego, nie gorsze a po prostu nieco inne. Czy to ucieczka przed balastem własnych dokonań, czy też próba poeksperymentowania? Faktem jest iż albumy sygnowane ksywką Richard Wahnfried, nastawione są na penetracje delikatniejszej i bardziej akustycznej części fonosfery. Wydany w 1986r album zawiera jedynie dwie długie kompozycje, te blisko pół godzinne nagrania to żadne novum w muzyce niemieckiego mistrza. Jednak wsłuchując się w brzmienie płyty Miditation czuć, że Schulze tworzy jeszcze bardziej impresjonistyczne obrazy. Wymownym faktem jest to, że na tym albumie zagrał Steve Jolliffe, jakby nie było muzyk związany na krótko z grupą Tangerine Dream. To spotkanie dwóch byłych członków tej formacji, przyniosło ciekawy efekt. Jolliffe zagrał na flecie, którego brzmienie Schulze podkreślił delikatnymi elektronicznymi plamami. Zrezygnował z charakterystycznych dla niego solówek na syntezatorach, by faktycznie stworzyć kojącą i medytacyjną aurę. Dźwięki sitaru podkreślają ów metafizyczny ton tego albumu. Dwa długie utwory wprawiające w nastrój zawieszenia między snem a jawą. Nowa szata graficzna, w pełni cyfrowo zremasterowany dźwięk sprawiają iż po latach nieobecności na rynku, album Miditation staje się łakomym kąskiem. Szkoda tylko że brak tylko jakichś bonusów, ale dobre i to.

R. M.