La Vie Electronique 12

Pod tytułem La Vie Electronique ukazują się nagrania Klausa Schulze wydane wcześniej w ramach boksu Ultimate Edition (nierzadko wzbogacone utworami dotąd nigdy jeszcze nie publikowanymi). Nagrania prezentowane są chronologicznie; na wysokości woluminu dwunastego dotarliśmy do połowy lat dziewięćdziesiątych, kiedy Klaus Schulze stworzył tak wspaniałe suity jak Picasso geht spazieren (obejmująca całe dwie płyty!) oraz The Music Box. Dużo tutaj nastrojów znanych z wydanych podówczas regularnych płyt (zwłaszcza The Dome Event lub Das Wagner Desaster) - szczególnie jeśli chodzi o operowe (i nie tylko) sample, niemniej jednak, jak to zawsze w przypadku mistrza Schulzego, równie dużo tutaj zaskoczeń i nieznanych wcześniej wątków. Warto zauważyć, że utwory prezentowane na wydawnictwie Ultimate Edition po prostu pod pojedynczymi tytułami, nierzadko obejmującymi ponad 70-minutowe dzieła, tutaj podzielone zostały na mniejsze części (teraz łatwiej będzie Słuchaczowi wyszukać ulubiony fragment danego opus) opatrzone nader sugestywnymi, fantazyjnie "malarskimi" tytułami (jak np. Flying Elephants, O Great Blind Horses albo Die lebendingen Pflanzen) - ale też w końcu idziemy na spacer w towarzystwie samego Pablo Picasso! Monumentalna kompozycja Picasso geht spazieren zaskakuje nas wielokrotnymi zmianami tempa i nastroju, kapryśnym wstrzymywaniem rozpędzonego akurat do granic możliwości rytmu oraz całą paletą kubistycznych, surrealistycznych, przede wszystkim zaś bardzo organicznych sampli. Wiele z wykorzystanych tutaj wątków trawestowanych było na albumach koncertowych Schulzego z pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych, uważny Słuchacz na pewno zwróci też uwagę na kilka przeinaczonych motywów ze ścieżki dźwiękowej Le moulin de Daudet. Jest to jednak nawet dla fanatyków Klausa Schulze znających na pamięć wszystkie regularne płyty bardzo zaskakujący, powikłany i na genialny sposób halucynogenny spacer! Zdecydowanie trzeba jednak słuchać całej suity w całości, kiedy nic innego nie rozprasza, jako że raczenie się tym niezwykłym dziełem po kawałku to po prostu "nie jest to". The Music Box z kolei, 79-minutowy utwór wypełniający całą ostatnią płytę trzypłytowego digipacku, to poruszająca, elegancko skonstruowana elektroniczna symfonia pełna patetycznych i przejmujących brzmień, już nie tak "humorzasta" jak Picasso..., na pewno też nie zawierająca aż tylu motywów znanych wprost z regularnych płyt, za to rozgrywająca się przed Słuchaczem z nieziemską, niepokojącą wręcz logiką. Kolejny dowód, że w przypadku Klausa Schulze absolutnie NIE wystarczy zapoznać się z podstawową dyskografią artysty...

I. W.