Panoramas

Dawno temu krążyła anegdota o tym jak pewnego dnia Pete Namlook usiadł z gitarą wśród drzew, obok strumyka, i podejmował próby muzycznej interakcji z naturą oraz jej odgłosami. Tak zrodziło się jego pojmowanie natury muzyki wykraczające poza ścisłe ramy klasycznych układów, stanowiąc drogę do gatunku rozumianego szeroko jako ambient, wraz z niemal nieskończonym potencjałem na tego gatunku interpretację i eksplorację. Wspominam o tym, gdyż Paul Ellis w komentarzu do Panoramas I opisuje niemal identyczne doświadczenia oraz ich przełożenie na prezentowaną muzykę, stworzoną przy sporym udziale losowości, spontaniczności i swobody ekspresji, aby jak najlepiej oddać naturalne procesy prowadzące do powstawania dźwięków świata, jaki nas otacza. Co ciekawe, nie dało to w rezultacie albumu wypełnionego typowym ambientem - sporo usłyszymy efektów dźwiękowych i zabiegów przestrzennych, ale miejsce ciągnących się padów zajmują dość różnorodne, rozsypane niejako fragmenty melodii, wybrzmiewające samotnie pośród meandrujących szumów lub interaktujące ze sobą niczym w wielościeżkowych tworach taśmowych Briana Eno czy Chrisa Meloche. Jednocześnie da się zauważyć autora zamiłowanie do syntezy i jej zrytmizowanych pochodów, czy to w formie subtelnych pląsań basu pośród rozprzestrzennionych harmonii, czy też w postaci całych sekcji nienachalnej motoryczności - tu najlepsza na płycie, druga połowa pierwszej kompozycji, przywodząca na myśl mroźną nietuzinkowość Waiting For Snow Petera Benischa, ale przefiltrowaną przez instrumentalną subtelność samego Vangelisa. Paul Ellis wydał album niezmiernie ciekawy, pełen nienachalnie zajmujących uwagę pomysłów, podsuwający wyobraźni obrazy, jednak nie odbierający szansy na relaks - może nawet taki na łonie natury. Polecam szczególnie.

M.D.