Cloud Ornament

Robert Rich, weteran sceny z USA (nie zliczę jego albumów z ostatnich 40 lat) wsławiony jako pionier organicznego ambientu (polecam jego wielogodzinne dzieła wydane jako Somnium Continuum) czy konceptem muzyki do spania (jego "sleeping concerts" z lat 80.), tutaj pojawia się we współpracy z Lucą Formentinim, włoskim gitarzystą oscylującym wokół sceny ambient, i przypominam sobie że to nie jest ich pierwsza współpraca: w 2022 zaproponowali razem album For Sundays When It Rains. Muzyka którą proponuje duet jest bardzo przestrzenna, organiczna, pełna wilgotnych mgieł unoszących się o świcie nad amazońską dżunglą. Niemal nie ma tu rytmu, panuje nastrój melancholii, smutku, zadumy. Gotyk, ale bez cierpienia. Lekkie gitarowe inkrustacje Formentiniego dekorują statyczne monolity Richa. Utwór Tincture of Luminance, ze swoją zwiewną atmosferą i delikatną partią zamglonego fortepianu w stylu kompozycji Claude'a Debussy, jako żywo przypomniał mi nokturnalne, ciepłe albumy polskiego projektu Busso de la lune, zwłaszcza Oblivion, oraz realizacje Briana Eno z Haroldem Buddem (choćby The Pearl). Płyta jest spójna, konsekwentna, dobrze się jej słucha. Jakość brzmienia jest naturalnie bez zarzutu, choć gorzej z nowatorskością: nieuchronnie z biegiem lat Richa otoczył peleton naśladowców, i o ile ta płyta 30 lat temu byłaby wyjątkowa i pionierska, teraz jest po prostu jedną z wielu dostępnych na rynku.

Drogowskazy: Brian Eno, Harold Budd, Busso de la lune

M.Ż.