D.mo vol. 5

Nowy album niemieckiego weterana el-muzyki, który nagrywa od 1979. I faktycznie, już od pierwszego utworu znać w tej muzyce swoistą dojrzałość, wyważenie dynamiki, pewny siebie spokój w prowadzeniu linii melodycznych, konsekwencję budowania nastroju. Muzyka ma strukturę: początek, logiczne rozwinięcie i zakończenie, nie ma meandrowania bez celu po klawiszach. Nie ma też szaleństw, ani napinania się, Robert Schroeder gra zapewne sam dla siebie, a jednocześnie wybornie się tego słucha. Ta płyta to już piąta część archiwaliów Roberta. Utwory przypominają obserwowanie przejeżdżających pociągów - każdy ma swoje, miarowe tempo, niezmienne przez czas trwania, i podobną strukturę: na niespieszny rytm są nanizane ciekawe brzmienia, słychać że muzyk sam je pieczołowicie stworzył. Tu i tam pewne wtręty niemuzyczne, ale bez nużącego nadmiaru. Jako najciekawsze wskazałbym dwa ostatnie: Harmony Of Emotion oraz Optional Space - oba niosą pogodne uspokojenie, a jednocześnie są niebanalne i chce się do nich powracać. Oby więcej takich płyt.

M.Ż.