Machu Picchu

W dyskografii Tangerine Dream łatwo można natknąć się na albumy koncepcyjne, poświęcone całym opowieściom, postaciom itd. Tak jest i z płytą Machu Picchu, którą Edgar Froese w dużej mierze poświęcił dla tak ważnej postaci jaką był John Peel. Tytuł płyty nawiązuje do miejsca kultu Inków. To w miejscowości Cusco leżącej na terenie Peru i znajdującej się niedaleko Machu Picchu, John Peel zmarł w 2004r na atak serca, przebywając tam na wakacjach. Można o nim napisać książkę, bo jego wkład w promocję muzyki niezależnej, absolutnie niekomercyjnej jest nie do przecenienia. To on odkrył Joy Division, najważniejszą formację z kręgu nowej fali, i to z tym faktem był w Polsce przez wiele lat kojarzony. Ale i Tangerine Dream mają wobec niego dług wdzięczności. A to tyczy się zwłaszcza początkowego, awangardowego początku ich działalności. Peel promował ich ówczesne albumy, takie jak choćby Atem. Płyta Machu Picchu poświęcona tak ważnej osobie, działającej na polu muzyki prawdziwie bezkompromisowej aż prosiła się o eksperymentalną oprawę. I tu grupa nieco zawodzi, nie jest źle, ale mimo tego dosyć zachowawczo. Bark tu awanturniczej formuły, pasji poszukiwań jaka towarzyszyła Tangerine Dream na początku ich działalności. Bo właśnie tym zespół zadziwił świat, dostaliśmy płytę utrzymaną w klimatach tego co grupa prezentuje na początku XXIw. To sprawny miks elektroniki, new age, wtręty rodem z muzyki klubowej, tchnienia ambientu. Jak na ich standardy poprawnie, z tego albumu powinni ucieszyć się głównie najbardziej oddani fani.

R. M.