Generator.pl

Pierwszy wspólny album trzech zapalonych miłośników tradycyjnej, intuicyjnej, sugestywnej nastrojowo elektroniki w berlińskim stylu: Brendana Pollarda, Michaela Daniela i Phila Bootha. Treść krążka nagrana została w marcu 2009 wprawdzie w studiu, lecz na żywo – materiał nie został poddany żadnej obróbce, nie znajdziemy tu żadnych nakładek. Mamy tutaj wszystko, czego potrzebuje wymagający fan dobrej, wielopłaszczyznowej, a przy tym osadzonej w berlińskiej tradycji elektroniki sekwencyjnej – zarówno potężne, polifoniczne ostinata, jak i niezwykle atrakcyjnie brzmiące pasaże w stylu „ambient” w takim rozumieniu, w jakim używa się tego słowa w odniesieniu do amorficznych impresji Tangerine Dream z płyt takich jak „Atem”, „Rubycon” albo „Stratosfear”. Już w pierwszej, fenomenalnie długiej kompozycji „Envelopes” usłyszymy wspaniałe dźwięki „melotronowych fletów”, wtapiające się w wibrafonową taflę parującego jeziora o świcie – a nie zabraknie tu też fragmentu zbudowanego na prężnym, nabierającym rozmachu ostinacie. Utwór „Skaters” to najkrótsza impresja w zestawie, za to przywiewająca być może najbardziej kuszące brzmieniowo nastroje niczym z symbolistycznego snu? Fantastycznie utkana z poszumów i subharmonicznych zgrzytliwych ech 10-minutowa suita rewelacyjnie koresponduje z nastrojem drugiej tablicy cyklu Maxa Klingera „Paraphrasen über den Fund eines Handschuhs” – nie wiem, czy była to istotnie inspiracja dla trójki muzyków, ale polecam przejrzenie cyklu Klingera jako ilustracji do niezwykłej kompozycji Pollarda, Daniela i Bootha. Finałowa impresja to genialne zderzenie abstrakcyjnych elektronicznych fumaroli i bezdroży z kojarzącym się z nastrojem „Encore” TD dialogiem migotliwych ostinat oraz naprawdę smakowicie podanej gitary niby w oczywistym stylu nawiązującym do Edgara Froese, a jednak jakże świeżej i doskonale wpasowanej w tajemniczy, z lekka mroczny nastrój całości. Po prostu majstersztyk; album brzmi niewiarygodnie świeżo i pomysłowo, a aranżacje i produkcja całości są, bez przesady, wyśmienite. Kogo nie zadowoli oficjalnie dostępny download, powinien pospieszyć się z zakupem tej ultra-limitowanej płyty – warto ponad wszelką wątpliwość!

To chyba najbardziej nietypowa płyta projektu Richard Wahnfried. Klaus Schulze, tym razem w towarzystwie U. W. Überschalla i Georga Stettnera przygotował album oscylujący między estetyką bardzo ambitnego lounge’u, drum’n’bass oraz pogmatwanego trance’u, na dodatek dosłownie kipiący najróżniejszymi samplami. Jest to płyta bardzo eklektyczna, żartobliwa, nastroje zmieniają się tutaj w niemalże nerwowy sposób – tym ciekawsze okazują się kolejne przesłuchania. Trzeba przyznać, iż w całej dyskografii Wahnfrieda jest to album najmniej konwencjonalny, niemalże nie kojarzący się ze stylistyką Klausa Schulze. Najwięcej typowo schulzeańskiej atmosfery ocalało w bardzo urzekającym utworze „I like to do something for You“, który z powodzeniem mógłby zastąpić któryś z remiksów na drugiej płycie starego wydania „Are You Sequenced?“ – pozostałe utwory to jedyny w swoim rodzaju melanż strzępków brzmień typowych dla KS oraz elementów najdziwniej zestawianych stylów. Co ciekawe, album ten co najwyżej przy pierwszym spotkaniu może wydawać się niespójny; kolejne przesłuchania utwierdzają Odbiorcę w przekonaniu, iż każdy element tej arcyskomplikowanej układanki znalazł dokładnie odpowiednie dla siebie miejsce, a wszystkie porozrzucane tu sample oddziałują na pamięć jeszcze natrętniej niż najbardziej wpadające w ucho melodie: słuchając „Trancelation“ kolejny raz nie podśpiewuje się powyginanych tutaj w rozmaite strony motywów melodycznych, tylko bardzo przemyślnie poupychane tutaj wszelkie „niemuzyczne“ elementy! Bardzo ciekawie słucha się spokojniejszych fragmentów płyty, jak leniwe „Abyss“ otwierające przed Słuchaczem puste, pełne uśpionych sygnalizatorów świetlnych ulice letnim wieczorem po deszczu, albo przyczajone, wieloplanowe „Future World 2“. Pojawia się też wyrafinowany chill-out o orientalnym posmaku (trzy utwory finałowe). Jedynym lekkim nieporozumieniem wydaje się być piosenka „Duel“, której od strony kompozycyjno-aranżacyjnej nic nie brakuje (zdaje się zapowiadać późniejsze nagrania KS z Solar Moon), która jednak wydaje się sprawiać kłopoty wokaliście, jakby nie mogącemu się zdecydować, czy ma naśladować Bryana Ferry, czy Chrisa de Burgh, czy Adriana Belew, a faktycznie po prostu nie umiejącemu śpiewać. Okazuje się, że to Marian Gold, który w Alphaville przecież nie miał problemów ze słuchem… Tak czy inaczej jest jednak „Trancelation“ ogromnie interesującą płytą i istnym arcydziełem samplingu.