N-Plants

Geir Jenssen a.k.a. Biosphere słynie z jedynego w swoim rodzaju, chłodnego i wielowymiarowego mimo swej pozornej statyki ambientu. Tym razem z medytacyjnymi alternacjami akordowymi splatają się tańczące fraktale, rozsypujące się i porządkujące na nowo przed zdumionym Słuchaczem, na dodatek pojawiają się tutaj również odważne perkusyjne beaty, przypominające nieziemską atmosferę wspólnej płyty Biosphere i Pete'a Namlooka The Fires of Ork. Oprócz charakterystycznych dla Jenssena statycznych, ale bardzo przemawiających do wyobraźni swą barwą ścian akordowych, słyszymy tu rozsypujące się metalicznie pobrzmiewającymi paciorkami sekwencje rytmiczne, na które - jak choćby w znakomitym utworze drugim - nanizane są odrealnione, spowolnione, a jednak niepokojąco połamane struktury rytmiczne. W utworze trzecim Biosphere proponuje z kolei pustynne, grzechotnikowe miraże, które uważnemu Słuchaczowi skojarzą się zapewne z epizodami suit cyklu The Dark Side of the Moog Klausa Schulze, Pete'a Namlooka i Billa Laswella. Ogólnie rzecz biorąc, album nie jest aż tak wyciszony i wyludniony, jak Autour de la lune albo Shenzhou, jednak nigdy też nie rozpędza się do tempa trance'owych fragmentów The Fires of Ork; w niezwykły sposób splatają się tutaj niepokój i rozkoszne odprężenie, Jenssen specyficznie przeplata opowieści o zardzewiałych opustoszałych kosmodromach z opowieściami o niezwykle pięknych, egzotycznych roślinach, ukazujących nam swe tajemnice w niekończących się modyfikacjach swego powolnego tańca niczym na gigantycznym wygaszaczu ekranu. Wyjątkowo rekomenduję utwór szósty, za sprawą którego dokładnie można zrozumieć, na czym polega nieporównywalne z twórczością żadnego innego artysty jenssenowskie poczucie melodii...

I. W.