Lounge Control

Specyficzne, nieregularne akordy nadchodzące z tła kojarzyć się mogą z muzyką wypełniającą pierwszą stronę longplaya Inter*face Klausa Schulze albo z dokonaniami niektórych młodszych artystów nagrywających dla Innovative Communications. Dołącza się rozfalowana, atrakcyjna linia basu i cierpko zabarwiona partia głównego syntezatora. Znakomicie brzmi ścieżka perkusyjna. Gdzieś w oddali rozbrzmiewają głosy ludzi krążących spiesznie po przestrzeniach dworców i lotnisk.
Drugi utwór to w zasadzie swobodna parafraza tematu przewijającego się przez poprzednią kompozycję, urozmaicana wejściami nowych wątków. Aranżacja jest podobnie sterylna i przy tym podobnie fascynująca – słuchacz zwraca uwagę na wyrafinowaną motorykę utworu, a resztę nastroju podpowiada mu własna wyobraźnia, której tło dźwiękowe podsuwa kolejne syntezatorowe znaki interpunkcyjne. Najznakomitsze kompozycje oznaczone sa na tej płycie numerami: 3, 4 oraz 7. Trzecia impresja przykuwa uwagę nowoczesnymi plamami akordów spływającymi w lekko jazzowym kierunku - plamy akordów nasycone są wyrazistymi, niebanalnymi barwami odsyłającymi skojarzenia słuchacza w kierunku brzmieniowych wysączeń przepełniających instrumentalne utwory islandzkiej grupy GusGus. Utwór czwarty zaczyna się niczym najlepsze utwory Tangerine Dream z okresu 1985-1987: dosadnie brzmiące niskie ostinato wypromieniowuje kolejne sentencje, podczas gdy akordy układają się to w słoneczne, to w bardziej zachmurzone grupki. Muzyka rozpędza się, akompaniament rozbłyskuje teraz najróżniejszymi odcieniami, a napięta ścieżka perkusyjna i fantastyczne pierwszoplanowe improwizacje kojarzą się z tak znakomitymi utworami jak np. Da capo duetu Keller / Schönwalder. Najbardziej złożona jest impresja siódma, w której główny motyw kojarzy się nieco ze stylistyką Jeana Michela Jarre'a (ale raczej Jarre'a z okresu Metamorfoz aniżeli z okresu Spotkań) - chodzi nie tylko o wyraziste, z polotem zaaranżowane i z werwą wykonane partie dwudźwięków i całych akordów, składające się w atrakcyjną, nieco nostalgiczną mimo swej dynamiki melodię, ale też na przykład o przewijające się przez utwór miękkie, wyciszone brzmienia dzwonów wygrywających melancholijny temat ciekawie splatający się z elektronicznym tłem (trochę podobnie jak w kompozycji Jarre'a Bells). Utwór w pewnym momencie ulega całkowitemu stonowaniu i wyciszeniu, tak, że na scenie pozostają tylko kojące dźwięki syntezatorowego oboju, typowe dla stylistyki twórców najłagodniejszej muzyki relaksacyjnej – potem zaś ze zdwojoną siłą powracają główne tony tej impresji.
Lounge Control jest znakomitą płyta parafraz, wspomnień, przywołań i powrotów. Główne wątki pomysłowo krążą między poszczególnymi utworami, interpolowane są w nowe ścieżki akompaniamentu, wyłaniają się niespodziewanie po nadejściu nowych motywów...