The Far Canal

Brytyjskie duo VoLt nagrało album The Far Canal w studiu, lecz na żywo, jedynym przygotowanym wcześniej czynnikiem były programowane sekwencje oraz garść efektów specjalnych. Album jest bardzo dobrą syntezą klasycznych sekwencyjnych brzmień oraz nowszego podejścia do tematu (włącznie z nowoczesnym instrumentarium, które spotyka się tu z klasycznymi syntezatorami). Dodatkowym plusem są nader misterne, wielopoziomowe aranżacje, a przy całej dawce niezbędnej dla tworzenia takiej muzyki intuicji mamy tutaj wiele zamkniętych melodycznie i harmonicznie wątków najwyższej próby. Jak przystało na płytę z półki "elektronika sekwencyjna", mamy tutaj tylko trzy, za to odpowiednio długie utwory. W pierwszej części suity The Far Canal dryfujemy w zacinającym sekwencyjnym deszczu przez melotronowe fale o czerwonych, turkusowych i złotawych syntezatorowych wyziewach, próbując dobić do bezpiecznego brzegu. Część druga jest bardziej medytacyjna, pojawia się w niej dużo nieoczekiwanych dźwięków - czyżbyśmy wylądowali znienacka na wyspie metalicznych centaurów, a nie tam, dokąd chcieliśmy dobić? Centaury na szczęście nastawione są pokojowo i możemy przez kilkanaście minut poprzyglądać się, jak wznoszą z nieznanych nam porowatych tworzyw dziwaczne, wielopiętrowe konstrukcje nad brzegiem morza. Najdłuższa trzecia część to obranie kursu powrotnego, znów zmagamy się z arpeggiatorowym deszczem i błyskawicami agresywniejszych solówek, jednocześnie zaś nie nadążamy za tym, jak wiele nostalgicznych chmur co chwilę przesłania optymistyczniejszy błękit melotronowego i ARP-owego nieba. Bardzo sugestywna wizualizacyjnie podróż, na którą niejeden el-meloman zechce wybrać się jeszcze wiele razy.

I. W.