Slide

Ian Boddy jest jednym z mistrzów niebywale nastrojowego, surrealnego ambientu (jako połowa duetu Arc z kolei ma od czynienia przede wszystkim z wytrawną elektroniką sekwencyjną pełną nowych zaskakujących odniesień i elementów). Płyta Slide moim zdaniem nie tylko nie rozczaruje miłośników jego dotychczasowej twórczości, jest ona wręcz jednym z najciekawszych brzmieniowo i przestrzennie krążków artysty. Przez blisko godzinę możemy brać udział we frapującym, elektroakustyczno-ambientalnym spektaklu teatralnym tudzież mrocznym seansie spirytystycznym... przerywanym naturalnie raz po raz erupcją nowoczesnych, niemalże dark-wave'owych (kłania się Thomas P. Heckmann) sekwencji o pierścieniowatej strukturze (jak choćby w wyśmienitym utworze tytułowym). Do tej pory moim prywatnym faworytem w dyskografii Boddy'ego była przygotowana wespół z Chrisem Carterem płyta Caged - Slide ma spore szanse na to, by zająć miejsce drugie. Mamy tutaj sporo podobnych nastrojów, choć może nie aż tak pierwszorzędnie jak na Caged zamglonych, podrdzewiałych i grafitowo-żelbetowo obnażonych... Na Slide fantastyczne jest całe mnóstwo pasaży, czy będzie to "fletowy" zmoknięty świt wieńczący utwór tytułowy, czy rozedrgany pod sekwencyjnym mikroskopem ostinatowy preparat w kompozycji Tourmaline, czy posiwiałe smugi przypominające PPG.Wave.2 na jarre'owskim Oxygene (tu naturalnie spowite w głęboko-ambientalny, mroczny kontekst) przetaczające się przez introdukcję albumu. Do tego dochodzi jeszcze murowany el-"przebój" pod postacią "Mechamystical" oraz poruszające zakończenie pod postacią spływającego z głośników welwetowymi westchnieniami "The Possibility of Existence". Koniecznie.